"Biz" burdayız, ıslak ve umutlu...

 Herşey hissetmekle başladı...

Eğriyi doğrudan bile ayırt edemezken sen,

Daha yolun başındayken yani,

Ne oldu da hissetmeye başladın?

...

Gözlerinin önünde akıp geçen hayatlar sadece bilinçaltına sıkışıp
kaldılar mı öylece?

Sen yokken devam etmediğini sandığın bir tiyatro gibi,..

Acıları gerçek,yaşanmışlıkları,gözyaşları,hayalkırıklıklarıda..

Ve hala yaşanıyorda,..

Sadece sen orada yoksun hepsi bu,

Ne gözlerini kapamak,

nede onları ya da olanları unutmak veya unutmaya çalışmak, hiçbiri...
Hiçbiri var olandan uzaklaştırmıyor seni,
Nede yalın, nede soyut..

...

Nasıl kapayabilirsin ki gözlerini?

Kapayamadın işte, gözyaşları orda yağarken bitmeyen cefanın üzerine

 sen burda nasıl güneşlenebilirdin ki yarınlarınla ve umudunla?

Herşey hissetmekle başladı,

Düşünmeye başlamakla..

ve yaşamakla...

Onlarla orada ıslanmaya karar vermekle...
...
Gözlerinin önünde yittikçe o nefesler,
Gittikçe yere düşen her damla senden uzağa,
Nasıl bir yolunu bulupta bulutların ardından gösterebilirdin gökkuşağını onlara?

Nasıl o bir defalık hayatlarda sonsuzluğu kavrardınız birlikte,
hemde sevinçle,umutla ve inançla!?

...

İşte bu çaba seni sen yapan!
Bu çaba seni sen yapmalı!

Seni de "biz"...
Çünkü sensiz "biz",
yalnız "siz"...
ümitsiz ve nefessiz...

Ölüm gibi sessiz...

...

 Herşey hissedebildikçe,

düşünebildikçe,

yaşayabildikçe,
ve birlikte ıslanabildikçe,

ve nasıl değil,
Ne pahasına olursa olsun

diyebildikçe!
Unutma!

U.E.