İlk adımı daima sen at!

 

 İnsan ölümü düşünmez,

kırmaktan yorulmaz,

ve

 kırılmaktan...

...

Ayırdına varamaz iyi ile kötünün,

Doğru ile yanlışın bazen...

Ya da en azından kaygın böyledir işte,

bu yöndedir, 

sen öyle sanarsın!

Bildiğin bişeyler vardır çünkü,

ve tecrübe ettiklerin...

Onları paylaşmak istersin sadece...

Bilsin istersin hepsi bu.

...

İnceliğine, narinliğine,

Ona gelebilecek zararlara

ışık tutarsın, görsün de sakınsın diye,

İçinin rahat olduğundan emin olamazsın,

Senin içinin rahat olduğu kadar.

 Seni anlamaz...

...

Anlamadığı gibi,

 "Sen kimsin ki benim yoluma ışık tutacaksın!" der...

AMA 

bilmezki sende karanlıklarda 

ışıksız kaldığında öğrendin,

diğerlerini

aydınlatmayı.

...

Kırar seni, canını yakar,

Senin hassasiyetlerini kuşatır,

Kalelerine saldırır, ama o kalelerde,

O ve onun gibileri korumaya çalışırsın

bunu bilmez...

...

Değer verirsin, çünkü kalbini bilirsin!

Ama kırıldığında parçaları eline batan değil parçalarıyla elini kanatandır dost!

bunu bilemez..

...

Ölümlü dünya bu yüzden ilk adımı sen at!

Kim ne derse desin, ne düşünürse düşünsün..

...

Çünkü

Gerçek olan toprak bile olamadan yok olacak benlikler,

Yalan olansa bu dünyada yaşanılan herşey...

...

Değer vermeyi değerin bile kalmadığı,kalamayacağı günlere saklama asla!

 

U.E.