(u)mutlu ol !!!

Zamanının yarısını zamansızlığın yarasıyla geçiren bilir
düşünmeye "uzun sürer" de(n)diğinde
 hissetmeyi denememiş olmanın yoksulluğunu..
anlamanın
en az ya da en fazla
(hissede)bilmek
 kadar uzak olduğunu anlayamadığında
 kaybederdi
 insan.
Ne var ki; aslında her defasında anlamaya verdiği değerin hiç yoktan yarısını
 birşeyleri anlamlandırmaya da verseydi,
 kendinden kopan parçalardan birleştirdiği
 başka bedenlerde bile yaşardı
hep
 "güzel" dediği bazı duyguları ..
...
Ama
hep birşeyleri kaybetmekten korktu insan.
 kaybederken kaybolmaktan korkmazken hem de...
Haksız da değildi aslında ;
zira
öyle bir ana gelindiğinde, yani kendini bile kaybettiğinde,

 kaybettiği şeyin kendi olduğunu dahi bilemezdi nihayetinde..
Zaten
  kendini bile bulamadıkça
kendinde bile kaybolmuş olmanın da
nasıl bir anlamı olabilirdi ki?
...
Fakat
 yine de korktu insan,
kendini kaybetmek bir yana,
kendinden birşeyleri kaybetmeye korkarken hem de..
...
Unuttuğu tek bir gerçek vardı aslında;

ancak gözünün bile alamadığı mesafeleri göze alanların kazandığı bu dünyada
bitmedikçe değil "bitti !" demedikçe bitmez(di) insan..

(her insana)


U.E.