Bir trenin ardına bakan koltuğuna oturmuş gibiyim,
geçmişimi,arkamda bıraktıklarımı
bir bir görüyorum, onlara sırtımı dönmeden...
Bıraktığım herşey aynı hızla uzaklaşıyor,uzaklaştıkça ufalıp gidiyor hem gözümden hem hafızamdan...
Bir daha dönüş var mı bilmiyorum bile?!
Sadece uzaklaşmasını bilirler benden, uzaklaştıkçada
küçülmesini...Yitip gitmesini...
Ardıma bıraktıklarım ardımda bıraktıklarıma
meydan okur gibi bugün, ardıma bakan bu koltuğun istikameti
sırtım kadar uzak bana,
hem o kadar sınırsız hemde o kadar sınırlı,
bir o kadar da belirsiz...
U.E.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder