30 Aralık 2012 Pazar

Sen İnsansın...



Umutlarını alıp götürdüklerinde,
sen daha doğmamıştın bile,
vakti gelip
yabancılaştığında ana rahmine,
Doğdun o beklemediğin ama seni bekleyen günlere,
...
İnancını kaybettin mi güzel insan?
Ya da
Hiç inancın var mıydı?
Birşeylere inanarak doğdun mu bizler gibi?..
veya hiç inandın mı bizlerin inandığı gibi
birşeylerin güzel olduğuna ya da olabileceğine?
...
Soruyorum ama bakma sorduğuma..
Ben kendime soruyorum bunları, ben gibi biz gibilere..
onlara yani...
Ben bizden daha inançlı olduğunu düşünüyorum çünkü...
...
Hiç umudunun peşinden deli gibi koşmak isterken
bunu düşünmenin bile seni yorduğu,
sana imkansız gibi geldiği ve nefesini kestiği oldu mu?
...
Ben bizleri bile nefessiz bırakacak kadar nefesinin olduğunu biliyorum...
...
Sen hayata başladın,
bizlerde başladık işte biryerlerde bi şekilde,
Biz herkes gibi olduğumuz için
ne şekilde başladığımızın pekte önemi yoktu nihayetinde,
Biz herkestik çünkü...
Herkes gibiydik...
sıradandık ta bir bakıma aslında,
Normal hayatların anormal olmaya çalışan normal insanları...
...
Ama sen,
En yoğun duyguların insanı., en gerçek en derin bazen,
bazen en bıkkın en yılgın en yenik,
Bazense en güçlü en cesur en dirayetli...
Bazen yine yorgun yenik ve yılgın...
İnişli çıkışlı da olsa duyguların,
Bizden daha gerçeksin...
...
Bizse günlük hissiyatların köleleri...
...
Duyguların neden bu kadar gerçek neden bu kadar doğrudan biliyor musun?
Çünkü küçük yaşta öğrenen sadece sendin kader denilen şeyi,
biz umutlarla doluyken sen onların gidebileceğini gördün,
uçup tek tek gidebileceğini,
kadere yenik düşülebileceğini...
ama
biz dopdolu umutlarımızı bir bir yitirirken
onları kazanabilen sadece sen oldun zamanla...
Yani biz yenildik daha da kötüsü yanıldık,
sen yenilmedin!
Yanılmadın çünkü!
Bırakmadın mücadeleyi hiç...
...
Onlar mı?
Onları hiç sorma!
Bilemezlerdi seni!
Çünkü buram buram acıma duygusu kokuyordu hareketleri,
bakışları sözleri,
anlayamıyorlardı seni, göremiyorlardı..
Zavallılardı işte..
...
Sen bunlarla olgunlaştın,
Yüreğini karartmadın, inandın
evet kimi zaman yanıldın ama yine inandın!
Sen doğru olandın!
Biz yanlış!
Sen mutlu olandın,
bizse mutsuz!
Çünkü sen olgun olandın,
Bizse naif!
...
Aklın yolu bir derler ya hep,
Duyguların yoluda bir!
Zorluklar herzaman güçlendirir insanları!
Duygularını yüceltir!
Sen yücelenlerdensin.
Ve adım gibi eminim bizden daha mutlu ve gerçeksin!
Gerçek olmak değil mi zaten bütün çabamız şu lanet hayatta?
Bunu başaran sadece sensin biz değil!
...
Sen diğer "sen"lerin yüreği oldun.
Korkusuzca, sadece ve sadece..
Diğerleri'nın gücü kuvveti, bitmeyen nefesi oldun!.
Bizse kalbimizi sakındık herkesten hep..
Paylaştıkça azalır sandık çünkü..
Bu kadar korkaktık işte...
...
Onlarsa,
Bilmiyorlardı acımaları,üzülmeleri gereken tek şeyin kendilerinde olduğunu..
DUYGUSAL ENGELLİ
olduklarını...
...
İşte o zaman öğrendin sahtekarlığı,yalanı,riyayı...
Yüzün onlara kendi korkularını hatırlatıyordu çünkü,
göremiyorlardı o yüzündeki isteği,umudu,sevgiyi...
Anlayamayacak kadar kalpsizlerdi çünkü..
o kadarlık insanlardı..
o kadarlıktı duyguları da nihayetinde..
Daha fazla olmasını nasıl bekleyebilirdin ki?
...
Onlar için sen yuvarlanan bir hayattın sadece,
 yuvarladıkça güçlü ellerinle tekerlerini,
göremiyorlardı
bir o kadarda duygularının ve gerçekliğinin yürüdüğünü
bilemeyecekler de hiç bir zaman
 aslında ne kadar mutlu, ne kadar gerçek ve kalıcı olduğunu
bu hayatta.
Onlarınsa geleceğinin en fazla toprakta,
kalacağının...
...
Çünkü sana seni sormadılar ve bu böyle oldukça sen farklısın onlar için..
iyikide farklı olan duyguların,vicdanın ve insanlığın...
Sen onlar olmayacak kadar insansın..
Onlarda sadece insan...
İyiki varsın güzel insan!
Çünkü doğru olmasa,
 ne olduğunu bile bilemeden
yaşamaya devam ederdik yanlışı...

( O'na... )

U.E.

2 yorum: