Sayfaları eksik bir kitap gibiyim,
İçimde ciddi boşluklar...
Anıların kırıntılarıyla yazsam o sayfaları
acaba o olmayan, ben gibi-ruhum gibi kopuk sayfaların yeri dolar mı
en az gözlerimin de uzun zamandır dolduğu kadar?...
...
Ne anlamı var şu saatten sonra bilmiyorum.
En heycanlı sayfalarım ya koparılmış ya da silinmiş,
Boş dünyanın boş işleri daha da boş artık...
...
Bugün değilse bigün derdim ya, o bigün bugün mü acaba?
Bugünler mi ya da?
Bilemezdim...
Bilmedimde
zaten...
Bilemedim hiç..
...
Olması gerektiği gibi davrandığında yaptıkların boş bir çerçevede,
olmayan
ya da
orada hiç olmamış resimleri anlatır gibi nedense insanlara...
Neye inancın olsun ki şu andan sonra?
Ya da inancın olsa da
neye yarar?
...
Zaman akıp geçiyordu,
zamanı geçmeyene geçmiyor aslında zaman,
zamansızların bile zamanı varken
sende olmaması biraz garip değil mi?
...
Söylemediklerinle öldürürsün sevgisizleri
Onların düşünmedikleriyle seni öldürdükleri gibi...
...
Boşver dersin geçersin zaten
boş olduğunu bile bile
boşverdiğin,
tüm nefesini de boşa verdiğin
bir ikilemdir hayat...
...
Yalan söylediğinde mutlu edersin onları,
doğru söylediğinde öyle anlamsızca bakarlar ki yüzüne!
yalan söyler gibisindir çünkü onlara...
doğrularınla yalan söylersin aslında..
doğrular(ın)ın doğurduğu yalanlardan ibarettir ilişkin onlarla...
fikirlerinle kuşatırsın sımsıcak bedenlerini,
sevginle hamile bırakırsın duygusuzların duygularını,
ama
sana yalanı doğururlar nihayetinde..
Yalanı...
Çünkü yoktur karşılıklı duygularının
yalını..
karmaşık menfaatlerin(in) kayboluş hikayeleridir hepsi..
Labirentlerde değil,
bilmedikleri tatmadıkları duygularda kaybolurlar tüm duygusuzluklarıyla...
...
Doğrulaştırdıkları yalanlarıyla mutludurlar,
sen ne dersen de yalan gelir bu yüzden onlara...
...
Neden herşey böyle?
Neden anlamsız herşey?
Ya da
Neden anlam yüklüyoruz bişeylere?
Neden bu kadarda istiyoruz bunu her defasında...
...
Bilmek biraz da üzülmektir der ya hep insan,
anlamaksa ölümdür o zaman..
Ama bilsende anlayamayacağın şey şudur,
Öldüğün zaman değil kelimelerin(in) tükendiği zaman ölürsün...
...
Fikirsiz yola çıkmış bir geminin
nereye gittiğini bilmeyen yolcularıyız hepimiz aslında...
nereye gittiğini bilmeyen yolcularıyız hepimiz aslında...
Hangimizin fikirleri o gemiden büyüktür ki boğuşabilsin o okyanusla?
O zaman neden her akıntıda sımsıkı tutunur ki insan bu gemiye?
Neden hayatın geçtiği her dalgayı bu kadarda ciddiye alır?
...
Anlatması zor
çünkü
anlaması çok daha zor!
...
Bilinmeyen tek şeyde bişeylerin bilinmediğidir bazı kalplerde..
İşte bu geminin direklerine en sıkı tutunanda onlardır aslında..
sen olmayanlardır...
...
Bilmelerini istersin ama sayfaların eksiktir gösteremezsin...
Eksiltmişlerdir çünkü seni...
---
( O'na....)
U.E.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder