İnsanlar ve insan

Adım adım giderken nereye gittiğini bilmediğin yolda,

bildiğin tek şey sadece o yolda gittiğindir ya hani,

zaman ve mekan seninle sınırlıdır ya,

herkes sen ses çıkarmadığın için yapamazsın sanar,

yalnızsın sanar, uzaksın sanar,imkansızsın sanar

kaçamaz,gidemezsin sanar..

ama uzaklaştıkça ondan,onlardan insanlardan,

herşey daha mümkün görünür,

ama sadece sana..

çünkü kaybetme korkusu onlarda yoktur hiç...

...

hem bazen herşeyi yanlış anlasanda, yanlış yorumlasanda,

kırdığını bilsende sonunda düzelsede bazı şeyler,

kırıldığın kadar kırdığını,

hatta kırıldığından az kırdığını gördüğünde

ve..

kırdığın zaman canın yandığında, sen kırılırken kırmanın nasıl can yaktığını bilirlerken,

onlar kırılırken seni kırdıklarını bilmezler ya,

işte öyle bişey...

dersin ki,

"gerçekten bilselerdi kırıldığımı ben kırılmadan anlarlardı"

...

ama onlara kırılmak dediğinde akıllarına cam parçaları gelir sadece.
can parçaları değil asla...

insan kalbinin nasıl kırıldığını bilecek kadar ince ve temiz kalplidir bazıları ama,

bunu düşünecek kadar tecrübeleri yoktur işte..

...

onlara sorsan anlıyorlar seni,

anlamanın anlamını biliyorlarsa tabi...

ama

aslında yapraklarının herbirini dökerken nasıl bir kumara giriştiğini bilmiyorlarmı sanki?

...

hayatı özgürlük sanarlar ama bilmezki en özgür insanlar sevdiklerinin yanında olanlardır,

bunu söylersin onlara ama anlamak değildir yapmaya çalıştıkları..

...

yarım kalan hesaplar Onlarda kapanır,

Onlara göre yani,

Onlar öyle rahatlattıkları için

İçlerini...

sende veya sence değil..

Onlar için artık mazi olan senin için hala sıcak bi yaradır...

 ...

Onlara kızmazsın kızamazsın ama her ihtimalde sırtlarını yaslamışlardır bazı şeylere,

İnsanlar böyledir işte, ama sende insansın

ama onlarda bunu bilemez..

U.E.